Interessant artikel in De Volkskrant van 2 januari waarin aan de hand van een kalenderplaat van Anton Pieck: “IJstafereel, arrenslee onder houten brug, 1969”, wordt ingegaan op hoe kunst (of kitsch) mensen behaagt.

Fragment uit het artikel:

…
Over één ding zullen de meeste mensen het vast eens zijn; Anton Pieck is vertrouwd. Zijn werk heeft een sfeer waar je in lijkt te stappen als je ernaar kijkt – dat gevoel had ik vroeger al bij zijn tekeningen van sprookjes voor de Efteling. Je leeft tussen de zeven geitjes, de zwavelstokjes, de vlokken van vrouw Holle, als je zijn tekeningen ziet. De afstand tussen jou en het beeld wordt nul. De meeste tekeningen roepen een idee van Nederland op dat iedereen kent en prettig vindt, maar dat er in het echt nooit is geweest. Niet omdat het er alleen maar leuk is; zoals er achter de schaatsers van schilder Hendrick Avercamp vaak een galgenveld met bungelende lijken te zien is, zo is bij Pieck altijd wel ergens een sneuneus, bedelaar of dronkenlap te vinden. En is er heel veel kapot. Toch is de verbindende kracht van die sfeer overweldigend vertrouwd, zoals Charles Dickens’ verhalen voor de Britten vertrouwd zijn; Pieck hoort bij ons. En hij is veel geestiger dan Dickens.
…

Lees hier het artikel in De Volkskrant.